Omgeving Mandalay

Na een goede nachtrust en een mager ontbijtje vertrokken we om 9:00 uur richting onze eerste stop: de voormalige koninklijke hoofdstad Amarapura.

Dit was de eerste dag van het Birmees waterfestival. Onderweg veel kinderen en jongeren die bezig waren elkaar met water te bekogelen en natuurlijk ook de passerende fietsers, brommers, jeeps en auto's. Sommige met een waterpistool maar vele met volle emmers water of waterslangen aangesloten op de kraan of gepompt uit een gracht/kanaal. Aardig wat mensen gezien die door en door nat waren.

Aangekomen in Amarapura maakten we eerst een korte wandeling langs het meer Taungthaman met de voor Myanmar bekendste en meest gefotografeerde brug U Bein.
Om 10:15 uur precies waren we aanwezig bij het uitdelen van het eten aan de honderden monniken in het klooster Maha Ganayon Kyaung.  Zoals in het boeddhisme gebruikelijk is, wordt het eten door de bevolking gegeven. Hier zijn een aantal families die grote pannen rijst verdelen over de bedelbakken van de passerende monniken. In een groot gebouw gaan alle monniken aan tafel waar andere gerechten al gereed staan. Daar gaan de monniken in stilte eten. Volgens onze gids eten ze niet altijd alles op en wachten tot kort voor de middag om de rest op te eten. Monniken mogen na 12:00 uur 's middags niets meer eten tot aan de volgende dag. Het was een nogal toeristische attractie!

Volgens ons programma zouden we met zonsondergang de U Bein bezoeken. We hebben het programma iets aangepast en zijn er na het bezoek aan het klooster er naartoe gegaan (was een paar honderd meter verderop). De U Bein brug is 's werelds langste teakhouten brug: 2 kilometer. Een erg mooie brug is het niet, maar gezien het materiaal en de lengte wel bijzonder. Het was er aardig druk met lokale mensen maar ook met veel toeristen. Na een stuk over de brug gewandeld te hebben, vertrokken we naar de volgende bestemming: Ava.

Ava, beter bekend in Myanmar als Inwa, was van de 14e tot de 18e eeuw een voormalig  koninklijke hoofdstad. Het ligt op en klein eiland tussen het Myittha kanaal en de Irrawaddy rivier. Met een grote longtailachtige boot maakten we de oversteek waar we eerde opgewacht met een paard en wagen. Na een korte rit stopten we om (al weer) een pagode te bezichtigen. Het was inmiddels smoorheet en hebben een rondje om de pagode gelopen. Er stond nog een pagode op ons te wachten en een ritje op een heuvel, alleen die hebben we overgeslagen. We vonden het te erg om het paard dat aan te doen (en was niet echt comfortabel): drie grote mensen (onze gids is geen kleine Birmees) op een wagen met een kleine paard. Dus zijn we lopend teruggelopen naar het beginpunt. Daar onder een grote mangoboom in de schaduw onze lunch genuttigd. Nou ja lunch....gezien de hitte hadden we niet echt veel trek (alleen dorstig) maar ook door de achterlijke hoge prijzen, beperkten we onze lunch tot een grote fles koud water en wat papaya en onrijpe ananas.

Met de boot het water weer overgestoken en de auto weer ingestapt en gingen we naar de  laatste voormalig koninklijke hoofdstad: Sagaing. Een plaats met meer dan 500 stoepa's verdeeld over een grote heuvel waar 6000 monniken en nonnen wonen. Hier komen gestreste monniken en nonnen om te mediteren. Eerst bezochten we  een nonnenklooster en hebben we kort een les aan kleine nonnen bijgewoond. 

Hierna reden we de heuvel op en bezochten we Umin Thounzeh. Een pagode met 30 ingangen en 45 Boeddha beelden. Onze laatste stop was de  Soon U Ponya Shin pagode, gebouwd in 1312. Hier had je een mooi uitzicht op de vele stoepa's op de heuvel en in de omgeving.

En toen was het tijd om terug te rijden naar het hotel. Onderweg nog twee ongelukken gezien met brommers...ja dat gefeest..... Omdat het restaurant van het hotel gisteren aardig wat muggen had rondvliegen en het niet echt gezellig was , hebben we ons avondeten op de hotelkamer laten brengen.

Wat opvallend is, zijn de gigantische lange rijen voor de benzinepompen. De gids vertelde dat benzine/diesel op rantsoen is. Vandaar de erg lange rijen. Brandstof is daarnaast wel verkrijgbaar op de zwarte markt (stalletje met oude waterflessen gevuld met brandstof per liter) alleen is dat erg duur.

Andere dingen die opvallen, zijn dat veel Birmeze vrouwen hun gezicht (deels) wit maken. Meestal wordt daarvoor een mengsel van  water en gewreven boomschors gebruikt. Veel vrouwen, maar ook mannen, dragen een longji (sarong). En velen knabbelen op van die betelnoten, waar je zo geweldig mooie rode tanden van krijgt. Erg fotogeniek als ze lachen! 

Zoals velen, die Myanmar hebben bezocht, hebben ervaren zijn de Birmezen over het algemeen zeer vriendelijk, rustig en hebben een echte (glim)lach.