Yangon - Hua Hin

Acht uur vertrokken we uit het hotel en reden we richting het vliegveld van Yangon. daar afscheid genomen van de chauffeur en Ma lay.

Ook dit maal vertrokken we een kwartier eerder dan gepland. Na iets van 1 uur en 20 minuten kwamen we aan  op het vliegveld van Bangkok. 

De immigratie duurde iets langer dan we gewend waren, het was nogal druk. Dus nadat we weer een stempel rijker waren in ons paspoort, stonden onze koffers al klaar bij de band.

Onze chauffeur die ons naar Hua Hin zou brengen was er nog niet, dus konden we wat geld pinnen en wat roken.

Na een korte zoektocht vonden we de chauffeur. Op naar Hua Hin. Een rit van ongeveer 3 uur (250 km van Bangkok) kwamen we aan bij het Hilton hotel.

Omdat we de komende tien dagen niks anders gaan doen dan aan het zwembad liggen, shoppen, eten en relaxen, is dit waarschijnlijk ons laatste verslag van onze reis Myanmar-Thailand.
Mogelijk dat als we nog wat foto's schieten we deze hier nog dumpen.

Over onze reis in Myanmar:
Myanmar heeft ons aangenaam verrast. Uiteraard hebben we hele mooie dingen gezien (erg veel tempels, dat wel), maar zeker het Inle Lake was speciaal. Wat Myanmar speciaal en mooi maakt, zijn de mensen. De mensen zijn ontzettend vriendelijk, rustig en warm. Hun glimlach is een gemeende glimlach. Mensen begroeten je vanaf de straat en zwaaien naar je. En, met name tijdens het waterfestival, geven sommigen graag iets weg van eten of drank. De mensen vinden het fijn om toeristen te zien en willen behulpzaam zijn, e.e.a. voor hun eigen economie.

Wat Myanmar ook bijzonder maakt is het nog niet aanwezig zijn van het massa toerisme. Uiteraard hebben we toeristen gezien (ons viel een aantallen Fransen, Duitsers, Italianen en Spanjaarden op) , met name Aziatische. Maar bij lange na niet te vergelijken met buurland Thailand. 

De druk van de junta hebben we zelf niet echt gevoeld. Wel zagen we in de omgeving van Heho, Kalaw en Inle lake veel militairen. Dit is een omgeving waar veel legerbasisen gestationeerd zijn. Een paar van onze gidsen heeft ons over de invloed en gevolgen van de junta verteld. 

Zo reden we bijvoorbeeld langs een groot ziekenhuis, die goed uitgerust blijkt te zijn om medische zorg te verlenen. Deze was alleen toegankelijk voor militairen en hun naaste familie. Het "gewone" volk moet naar een ander ziekenhuis die veel minder goed is uitgerust en vaak ver weg is. Gezien de erbarmelijke conditie van de wegen is een spoedeisend geval een hopeloze zaak.

Of iemand die na lang werken een pensioen krijgt van nog geen dollar per maand. 1 liter mineraal water kost ongeveer 40 á 50 dollarcent. De rieten huizen onderweg deed ons veel denken aan onze reis door Laos. Myanmar is naar ons idee wel armer, veel arbeid wordt nog met de hand en buffels gedaan, in Laos zagen we hier toch al meer de gemotoriseerde  "Chinese buffel". Wij hopen voor de Birmezen dat de sancties vanuit de wereld snel versoepeld wordt wat de bevolking te goede moet komen!