De Bromovulkaan

9 Maart was nog maar 1 uur gaande en onze wekker ging af..... Na een kop koffie en thee vertrokken we iets voor twee uur naar de Bromo (2392 meter hoog).
Na twee uur rijden, stapten we in Tosari over op een jeep die ons hoger de bergen in bracht in het donker over een smalle weg met steile hellingen en ja natuurlijk ook gaten in het asfalt. Na ongeveer 45 minuten kwamen we aan op de berg Penanjakan (2770 meter hoog) met uitzicht op de Bromo- en Semeruvulkaan (3676 meter hoog), waar we nog een stukje omhoog moesten lopen om daar te wachten, met nog een aantal andere “ochtendmensen”, op de zonsopgang in de nogal frisse tegen het koude aan nacht/ochtendlucht. Tegen een uurtje of vijf begon de schemering gevolgd door een echt fantastisch mooie zonsopgang die we mee mochten maken (het was gelukkig onbewolkt). Je kon goed zien dat de Bromo actief was, continu dikke witte rookpluimen uit de krater. Mevrouw Ankie had ons al gezegd dat de Bromo de laatste dagen weer erg actief aan het worden is. Echter de Semeruvulkaan, die normaal gesproken om het halfuur “ontploft”, was rustig. Mevrouw Ankie gaf aan dat de Semeru al een tijdje niets meer deed, waarschijnlijk door hevige wind en regenval. Mmmmm...als dit maar geen stilte voor de storm is....

Tachtig foto's verder en anderhalf uur later vertrokken we met de jeep naar de krater van de Bromovulkaan. Een 4 weel drive Jeep was geen overbodige luxe voor de zeer steile afdaling, zeer slechte wegdek vol gaten en verdwenen asfalt. Sommige delen van de weg waren erg smal i.v.m. aardverschuivingen van een paar dagen daarvoor. Na de afdaling bereikten we de zandzee, waar ook hier de jeep geen overbodige luxe was. En dan te bedenken dat er toch nog een paar minbusjes hier reden en dus ook die fantastische afdaling moeten maken en ook de weg terug moeten.....

Aangekomen, hebben we gekozen om de beklimming te laten doen door een paard. Echt zeer comfortabel is het ook niet, maar altijd beter om het redelijk onbegaanbare pad naar boven te lopen. Na ongeveer een kleine 15 minuten bereikten we de trap die naar de krater leidt. Na ongeveer 5 korte stops, het ademen werd naast de hoogte ook bemoeilijkt door wolken zwaveldampen om je heen (alsof je stikt), hebben we de 250 treden “overwonnen” en bereikten we de krater van de Bromo. Langs een gedeelte van de rand van de krater zijn betonnen hekken geplaatst, maar er zijn toch mensen die het iets gewaagder willen en zich dus begeven buiten dat gebied! Gekken, het is echt steil!
Mooi uitzichten vanaf de krater op het vuilkaanmassief de Tengger, natuurlijk in de krater zelf maar ook over de zandzee met de tempel en de Semeruvulkaan.

Na de afdaling, ook weer te paard, keerden we terug naar Tosari. Daar hebben we iets van onze hotel ontbijtbox genuttigd. Vervolgens keerden we terug richting Malang, om nog eerst te stoppen in Lawang. Mahena had mevrouw Ankie gevraagd om in Lawang te zoeken naar het oude adres waar Mahena d'r moeder ooit heeft gewoond. Na een paar stops in Lawang en te hebben vernomen dat de straatnaam gewijzigd was, kwamen we daar aan. Het huis staat er natuurlijk niet meer en wat er op het huisnummer staat is een onbewoond huis. Het is alleen voor het idee dat je moeder daar als klein kind gewoond heeft.

We stapten weer in de auto en na zo 30 a 45minuten werden we In Malang bij ons hotel afgezet, waar we nog eventjes aan het zwembad doodop hebben gelegen. Na ons avondeten zijn we voldaan en vermoeid van een lange maar zeker mooie dag in slaap gevallen.