Imogiri en Parangtritis

YES!! We konden vandaag uitslapen, pas om negen uur zouden we opgehaald worden. Na een lekker ontbijt zijn we naar de lobby gegaan, waar mevrouw Ankie (altijd ruim op tijd aanwezig) rustig een krant zat te lezen.
Vandaag gaan we op ons verzoek, na een tip, een bezoek brengen aan Imogiri. Hier is begraafplaats van de sultans.
Gisteravond lazen wij in onze reisgids “Trotter” dat op vrijdag de openingstijden van 13.30 uur tot 16.30 uur zijn. Omdat we al om negen uur hadden afgesproken, gaven we dit door aan mevrouw Ankie. Zij gaf aan dat het al om 10.00 uur open was. Dit werd nagecheckt bij de portier die dit beaamde. Ok dan gaan we maar op weg naar Imogiri.

Na een mooie rit door weer veel rijstevelden kwamen we aan in Imogiri, waar een wacht doorgaf dat de poorten pas om 1 uur geopend zouden worden en dat het een klim van 454 treden is.
Toen werd ons gevraagd wat leuk was hier in de buurt. Geen idee, wat is leuk hier in de buurt vroegen wij. Na een korte stop reden we door naar Parangtritis, een plaatsje aan de zuidkust van Java met duinen van zwart zand. Voordat je het plaatsje binnenkomt, dient er eerst een soort entreegeld te worden betaald. Aangekomen bij het strand hebben een korte wandeling gemaakt en uiteindelijk toch een korte rit gemaakt op een dokar (paard met wagen). Eén voor Nico en één voor mevrouw Ankie en Mahena. Hierna hebben we nog wat gedronken bij een strandtentje,

vervolgens reden we terug naar Imogiri voor een tweede poging. Daar aangekomen hield ons busje halt voor een wachter die aangaf dat het veel treden waren maar dat hij de route wist om niet te hoeven afzien op de trap. Na een korte rit van iets van 5 minuten kwamen we aan, waar we moesten wachten op de man die de poort open mag maken (was nog bezig met het gebed in de moskee). Na iets van 20 à 30 minuten kwam hij aan en ging eerst de traditionele kleiding aantrekken. Na iets van een kwartier kwamen er anderen die ons gingen aankleden. Nico in een sarong, een shirt en een indonesische hoofddeksel. Mahena ook in een sarong en een lap voor het bovenstuk.
Nou wij de trappen op in de hitte met een sarong die erg strak zat: erg lastig traplopen met een strakke sarong en op blote voeten op tegels die een tipan plaat effect hebben.

Boven aangekomen gaf mevrouw Ankie eerst de wierook af aan een bewaker die eerst een gebedje doet richting de graven van de sultan en dan de wierrook gaat branden. Tussendoor ook checken of we inderdaad al geld beneden hadden “geschonken”. Hierna mochten we het gebouwtje in waar drie sultans begraven waren. Daar legde mevrouw Ankie rozenbaadjes, die we eerder hadden gekocht, op ieder graf.
Nu konden we ook nog naar ht graf van sultan Agung die zo'n 90 traptreden hoger lag. Dit is de eerste sutan geweest van dit gebied en schijnt magische krachten te hebben gehad. Een bezoek aan zijn graf zou je geluk, geld of macht, e.d. kunnen geven. Nou omdat het traplopen zo enorm aangenaam was met die sarong en de hitte en dat je ook nog eens moet kruipen om in de grafkamer te kunnen komen, hebben we daar uiteindelijk van afgezien.
Dus zijn we weer naar beneden gegaan om onze sarongs uit te doen en ons in ons westerse outfit te hijzen.

Hierna zijn we terug gegaan naar ons hotel, waar we lekker hebben kunnen afkoelen van een toch wel aardig warme dag. Voor het avondeten nog wat geïnternet.

Wat we nog niet eerder hebben geschreven is dat hier veel op straat gebeurd: kappers en kleermakers op de stoep, allemaal nog van die kleine eetstalletjes op de fiets of brommer of langs de weg gestald, verkopers met kranten, prullaria of mensen die “muziek maken” of dansen bij stoplichten> tevens toch aardig wat mensen op de fiets, alleen de brommer met stip!.